Dit is een monoloog voor een jongen die er niet uitziet en die bovendien of bovenal een heel onsympathiek karakter heeft.
2004 met Juan Gomez O’ Campo. Monoloog van Esther Gerritsen.
Het stuk volgt de mijmeringen, tirades en muzikale uitbarstingen van een jongen vol grootheidswaanzin. Gaandeweg blijkt hij meer zwakke plekken te hebben dan hij toe wil geven.
Met als enige assecoire een handjevol confetti speelde Juan deze monoloog zo intens dat je alleen maar medelijden met het personage kon hebben. De geluidsband met optimistische Amerikaanse Jazz was daarmee een contrast.
Samen met technicus Joop Nolles bedacht ik een simpel lichtplan waarbij de jongen op het eind enkel nog van achter belicht was, als een silhouet.
Spel: Juan Gomez O' Campo
Regie: Ronald Wolthuis
Tekst: Esther Gerritsen
Licht: Joop Nolles
